अंधश्रद्धा
रितेश चं काव्याशी नुकतंच लग्न झालं होतं. काव्या दिसायला सुंदर, स्वभावाने चांगली होती. रितेश चिडचिडा होता, पण काव्यावर मनापासून प्रेम करणारा होता. काव्याची सासु देवभोळी होती. बुवाबाजी, तंज्ञमंञ, चमत्कार असल्या भाकड गोष्टींवर तिचा विश्वास होता. लग्नानंतर काही दिवसांनी एकदा काव्याच्या पोटात दुखु लागले, तिला मासिक पाळीचा ञास होत होता. रितेशला काय यातलं माहिती नव्हतं. तो काय करणार? सासु म्हणजे रितेशची आई बडबडायला लागली. "आमच्या घराण्यात असा ञास कोणाला नाही बघ." रितेश डॉक्टर बोलवायला जात होता, तिने थांबवलं. "अरे थांब हिला बाबांकडे घेऊन जाऊया." "कोण बाबा? कुणाचे?" "अरे कुणाचे बाबा काय? हे आपले कुडाळ मठात आहेत ते." "अगं तुझं काय डोकं फिरलयं का? मी डॉक्टरला बोलवतो." काव्याची सासु रितेशला तशीच उठवते, पोट दुखत असताना आणि रितेशचं काही न ऐकता तिला रिक्षातून घेऊन जाते. रितेश गडबडीने बाहेर पडुन तिच्या मागोमाग जाऊ लागतो दुसऱ्या रिक्षेने. बाबांचा मठ. बरेच शिष्यगण जमलेत. बऱ्याच लोकांची गर्दी, पाहणाऱ्याला वाटावे बाबा म्हणज
